آيا تمرین تا خستگی نهایی عضله ضروری است؟

زمانی که آرتر جونز در دهه ۱۹۷۰ میلاد ی ایده تمرینش رابه دنیای بدنسازی معرفی کرد بلافاصله مناقشات جنجال برانگیزی به راه افتاد.سیستم تمرینی با شدت مضاعف همه چیز را به هم ریخت و هنوز نیز این بحث و جدال ها فروکش نکرده است.

یکی از اجزای کلیدی تمرینات با شدت مضاعف آرتر جونز اصرار موکد او در تمرین تا خستگی نهایی عضله به منظور دستیابی به حداکثر رشد عضلانی بود.آن چیزی که مد نظر آرتر جونز بود این بود که یک حرکت را تا جایی باید ادامه داد که دیگر قادر به اجرای آن با فرم صحیح حرکتی نباشید.برای مثال آرتور بر این باور بود که اگر قادر به اجرای این حرکت برای حداکثر ۱۰ تکرار هستید پس باید به منظور تحریک و به حداکثر رسانی رشد عضلات باید آن را برای ۱۰ تکرار به صورت کامل اجرا کنید حال اگر ست را قبل از رسیدن به ۱۰ تکرارخاتمه بدهید آن وقت است  که در قیاس با بلند کردن آن وزنه برای حداکثر تکرار ممکن از رشد عضلانی کمتری بهرمند خواهید شد.مربی سرشناس رشته های قدرتی مت برزیکی این مقوله را در کتابش این طور  عنوان می کند که تلاش کمتر از حداکثر توان نتیجه پایین تر را در بر خواهد داشت.
آیا تمرین تا خستگی نهایی عضله آنقدر اهمیت داشت که آرتر جونز باور داشت؟ امروز که تقریبا ۴۰ سال از اولین نظریات آرترجونز می گذرد بحث و جدل ادامه دارد در سال ۲۰۰۶ یک گروه از محققین رشته های قدرتی و آمادگی جسمانی به منظور یافتن پاسخ صحیح به صورت یک تیم تحقیقاتی در آوردند که  نتیجه ی کار آنها روزنه های جدیدی را نمایان ساخت.بیایدیک نگاه اجمالی به این تحقیقات بیندازیم:

محققین بر این باور بودند که یکی از دلایلی که هنوز پرسش تمرین تا نهایت خستگی را بی پاسخ گذاشته است این است که تمام تحقیقاتی که پیش تر صورت گرفته در تعیین و کنترل متغییرهای مهم تمرین نا موفق بوده است.

آنها می انگاشتند که اگر تمام متغییرهای تمرینی به جز شدت تمرین تحت کنترل قرار می گرفت پس به طور مسلم معلوم می شد که که آیا تمرین تا خستگی نهایی بهتر از تمرین تا مرز خسته شدن عضله است.

محققان ۴۲ ورزشکار رشته های هندبال راکت بال را بسیج کردند.این ورزشکاران به طور متوسط ۱۲ سال سابقه تمرینی رقابتی داشتند و از ۵ ماه جلوتر از شروع تست هفته ای دو جلسه به تمرینات با وزنه می پرداختند

این ورزشکاران به دو گروه  تقسیم شدند یک گروه تمریناتشان را تا خستگی نهایی عضله ادامه می داد و  گروه دوم تمریناتشان را تا پیش از خستگی عضلانی اجرا می کرد.هر دو گروه تحت کنترل یک برنامه ۱۶ هفته ای را دنبال می کرد.
هر دو گروه در هفته دوبار تمرینات با وزنه را اجرا می کردند.حرکاتشان دقیقا مثل هم بود و مقدار وزنه هایشان به علاوه ست ها و تکرار ها همگی شبیه به هم بود.گروه تمرینی تا خستگی نهایی عضله ۳ ست ۱۰ تکراری  را برای ۶ هفته اول انجام می دادند و سپس برای ۵ هفته بعدی ۳ ست ۶ تکراری و برای ۵ هفته آخر ۳ ست ۳تا۴ تکراری را تا خستگی نهایی عضله اجرا می کردند.

از افراد در خلال ۱۶ هفته چندین بار تست های مختلف شامل حداکثر قدرت و توان استقامت ترکیب بدنی و نرخ سوخت ساز به عمل آمد و نتیجه بدین صورت بود:
آیا گروه تمرین تا نهایت خستگی در قیاس با گروه دوم با تمرین متداول به افزایش قدرت بیشتر دست یافتند؟پاسخ منفی بود و  علی رغم ادعاهای هوا داران تمرین با شدت مضاعف این آزمایش نشان داد که تمرین تا خستگی نهایی عضله آن چنان در افزایش قدرت در قیاس با تمرین با سیستم متداول موثر نیست.

موفق باشید پرو بادی 

مطالب مرتبط
پیام بگذارید